Truus.

Vandaag, zaterdag 18 februari, zo rond de klok van twaalf kreeg ik een openbaring. Het onderwerp van mijn wekelijks terugkerende rubriek. Daar gaat wel wat aan vooraf...

Mijn bijbaantje in een kledingwinkel is leuk, gezellige collega’s, maar het werk is nogal eentonig. Maar zo nu en dan wordt dat doorbroken door een bezoekje van een vaste klant. We hebben veel van die karakters; Het knoflookvrouwtje, de Dalton, Koningin Emma en Hettie de heks. Maar één van hen steekt met grijs bolletje en fragiele schoudertjes boven de rest uit. Truus. Het is altijd weer een feest als ze komt. Die verhalen! Het ene nog sensationeler en spannender als het andere. Zo koopt ze naar eigen zeggen graag spulletjes, om aan anderen te schenken. Het feit dat ze in de gaten gehouden wordt door haar compulsieve verzamelwoede is volgens haar een samenzwering. Elk verhaal geeft ze een geheel unieke touch door er hier en daar een leugentje aan toe te voegen. Fascinerend!

Ook vandaag was weer legendarisch, één van haar beste tot nu toe. Na buikpijn, darmklachten en vele bezoeken aan het ziekenhuis, was ze ten einde raad. De samenzwering jegens haar persoontje was zelfs doorgedrongen tot de zorginstellingen, zo concludeerde ze.. Ze werd niet geloofd en niet geholpen, het zou vanzelf wel overgaan. Vervolgens begon ze haar pleidooi in geuren en kleuren, speciaal voor mijn collega’s (die zich snel uit de voeten maakten) en nog specialer voor mij, want ik was de enige die overbleef.

“…Nou zit ik van de week dus op de wc, en ik dacht dak kapot ging, zonne pijn! En ik moes ZO poepe, maarja ’t kwam mar nie jong. Erg is da! En ik douw en ik douw, en ik voel da dr wa uit moes zeg mar. Dus ik pers en ik voel me toch wa d’r uit valle jong! Wa denkte? Unne lintworm van zeker twee en unne halve meter! Ja echt zo waar da’k hier sta jong! Ik heb onze Jan er nog bij geroepe, en die zin,  jaja Truusje, da is toch echt unne lintworm, ’t kupke zit er nog oan!”

Van alle gesprekken die ik op mijn werk heb gevoerd, was dit toch wel een van de vreemdste. Ik wist niet waar ik moest kijken. Ik wist niet waar ik het halen moest. Maar een ding wist ik wel, Truus, jij bent de terugkerende factor van mijn blog. Dit kan ik mijn medemens niet onthouden!

Door haar verzamelwoede weet ik dat Truus elke week komt, dus elke zaterdag na het werk is het weer smullen geblazen lieve lezers! Stay tuned.
(EDIT!! TRUUS IS OM PERSOONLIJKE REDENEN NIET MEER ZO VAAK GEKOMEN. DIE REDENEN ZIJN WAARSCHIJNLIJK HAAR GEMUTEERDE VLEESETENDE RADIOACTIEVE LINTWORM. WHO KNOWS. HELAAS IS ZE DUS NIET DE TERUGKERENDE FACTOR. MAAR NIET GETREURD! IK BEN GESTART MET EEN COLUMN GENAAMD OVER(H)EERLIJK. SMULLEN!)

(Wegens privacyredenen is de naam van desbetreffend persoon veranderd in Truus. Ik wil niet nog meer gezeik dan de hoeveelheid die ze me elke zaterdag al voorschotelt…)