Laatst ging ik ergens eten met een vriendin. Op de markt
in Maastricht. Het zag er gezellig uit, kaarsjes op tafel en dat soort
geintjes. We besloten om vooraf een variatie aan tapas en stokbrood met kruidenboter
te bestellen. Lekker!
De tapas was prima. De kruidenboter daarentegen… Het zag
eruit alsof de kok het eerst een tijdje zelf in zijn mond had gehouden en het
vervolgens met z’n handen tot een frotje had gedraaid om het vervolgens op een
houten plankje naar binnen te sturen. Maargoed, dat wil natuurlijk nog niet
zeggen dat het niet lekker is toch? Euh, jawel. In dit geval smaakte het, als
dat mogelijk was, nog slechter dan het eruit zag! De binnenkant van het hompje ‘kruidenboter’
was ijskoud, de buitenkant taai.
De naam kruidentapijt was beter geweest. Smeerbaarheid
was ver te zoeken en het smaakte naar iets wat je onder je teennagels vandaan
pulkt. De kruidenboter was dus al afgeschreven. Kan gebeuren! Op naar de
volgende gang…
Entrecote met pepersaus. Ik zag het helemaal zitten. Daar
kwam het feestmaal. Oke, de entrecote was iets kleiner dan verwacht. No
worries! Euh, wacht, is dit pepersaus? Peperbolletjes check. En het heeft de
kleur van pepersaus… Waarom smaakt het niet naar pepersaus? En hoort dat vlees
niet mals en rosé te zijn van binnen?
Dat toetje lieten we maar voor wat het was. En toen kwam
het. De grote vraag. Het Moment Supreme. De vriendelijke en overduidelijk
homofiele gastheer kwam langs en vroeg op zijn allerliefst “Heeft het gesmaakt
dames?”
We staarden hem beide diep in zijn vertederende
homo-oogjes die rijkelijk omlijst waren door lachrimpeltjes en zeiden met onze
grootste glimlach in koor; “Ja, het was heerlijk!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten